Het leven is vallen en toch weer opstaan. Dat heeft Peter Lanckriet, ‘Worstje’ voor vrienden en klanten van die gele marktwagen van De Echte Brugsche Lookworsten, meer dan eens moeten ondervinden. De immer sympathieke slager - ooit een verlegen jongetje - glimt van trots als hij het bordje van ‘100 % West-Vlaams’ tevoorschijn tovert. Zijn geliefde lookworst kent zijn oorsprong aan het eind van de jaren 80 van vorige eeuw. Peter opende met zijn toenmalige vrouw een slagerij in de Gentpoortstraat in Brugge.

​

“Ik had wel wat ervaring opgedaan, onder meer in De Knock in Knokke, maar het kriebelde om een eigen zaakje op te starten. We namen een slagerij over in oktober 1990 en begonnen met volle goesting. Het recept van mijn lookworst is daar ontstaan... Maar de slagerij werd geen succes. Net in die periode werd de Gentpoortstraat een eenrichtingsstraat om de stad te verlaten. En daar leed de lokale handel enorm onder. Het werd de eerste serieuze tegenslag in mijn leven.”

​

“Omdat de rekeningen betaald moesten worden, ging ik met twee frigoboxen vol lookworsten en een parasolletje van Primus op avondmarkten staan. Ik herinner me nog goed die eerste keer, in 1993, tijdens Sint-Kruis Kermis. Daar zat ik dan, verscholen onder de parasol. Het goot water tot diep in de middag. En plots klaarde het op. Het volk kwam terug en ik was in geen tijd uitverkocht. Ik heb die mensen toen beloofd om altijd terug te blijven komen. En ik heb woord gehouden. Vorig jaar, na 30 jaar, was mijn laatste keer op de kermis.”

​

Toen al zijn geheim: de mensen laten proeven van zijn product. Dat smaakte telkens naar meer en de lookworsten kregen steeds meer bekendheid in Brugge en daarbuiten. “Mijn opa, die een bakkerijtje had in Sijsele, zei me altijd: specialiseer je, hou het klein en doe het alleen. Dat heb ik altijd goed onthouden.” De eerst nog wat schuchtere Peter leerde op de markt hoe je de mensen moest benaderen. “Ik ben ontmaagd op de markt”, grinnikt hij. “De klanten kennen mijn humor inmiddels wel. Wat een job heb ik ook: een hele dag lang heb ik mijn worst in mijn handen. Ik vraag de mensen of ze een rechte of een kromme moeten hebben (lacht).”

​

In 1993 kocht Peter zijn eigen aanhangwagen waarmee hij nu ook op de woensdagmarkt van Brugge mocht staan. “Ik kreeg daar eerst de toestemming niet voor. Ik heb nog op het Stadhuis van Brugge op mijn knieën gezeten! Een smeekbede om toch een plaatsje van twee meter breed te mogen krijgen. Vanaf toen was de trein vertrokken.” Die aanhangwagen werd later, in het jaar 2000, een eerste zelfrijder in geel en rood. “Kleuren die opvallen. We zijn altijd zichtbaar op de markt”, glimlacht het koppel. Vanaf het jaar 2000 kwam ook Martine mee helpen.

​

Geen caoutchouc

Toen al was het aanbod ruimer dan de bekende lookworst. Je kon bij Martine en Peter toen ook al droge worsten, vleesbroodjes, hespensalade, gekookte ham en boerinnenpaté krijgen. Later zouden ook het gehakt en andere vleeswaren steeds populairder worden. “Ik maak die producten alsof ik ze zelf zou moeten opeten”, grapt de slager. “Maar ik méén het ook. Kwaliteit is voor mij voorwaarde nummer één van het succes. Die lookworst is natuurlijk ons visitekaartje. Ik gebruik daar alleen vlees voor, geen emulsies. Die wordt samengeperst in echte darmen, geen caoutchouc of nietjes. Onze klanten kiezen zelf hoe ze worden afgebonden. Het recept gaat al meer dan 30 jaar mee.”

​

De brand

Vallen en opstaan. Dat ondervond het koppel nog eens in januari 2014, toen brandstichting aan hun marktwagen een noodgedwongen, kortstondig einde maakte aan hun carrière. Het gemoed van Peter schiet nog altijd vol als hij aan die ellendige periode terugdenkt. De dader van de brandstichting werd nooit gevat. “We zaten drie, vier maanden thuis, konden niet meer de markten doen zoals voordien. Ik wilde er op dat moment eigenlijk mee ophouden (stil). We moesten weer investeren in een nieuwe wagen, maar die worden op maat gemaakt. Zo’n wagen heb je niet meteen. We zochten en vonden dure en tijdelijke alternatieven, maar we konden niet anders.”

​

“Weet je, we haalden onze normale omzet van net voor de brand pas opnieuw in 2019, bijna zes jaar later. In die enkele maanden dat we de markten niet konden doen, gingen klanten elders. Dat kan je niemand kwalijk nemen. We hebben er wel ferm van afgezien.” En toen kwam corona en moesten Peter en Martine wéér enkele maanden thuis zitten. “Het geluk lachte ons nadien weer toe, want na corona floreerden de markten weer. En voeding in het bijzonder. Kwaliteitsvolle producten zullen altijd gegeerd zijn.”

​

Supermarkten

En dus staan de onvermoeibare werkers tegenwoordig nog altijd op woensdag op de Markt van Brugge, op donderdag in Oostkamp, op vrijdag in Blankenberge, op zaterdag op ‘t Zand en op zondag op de Veemarkt. “Ik zeg vaak dat we negen dagen op zeven werken (lacht). Veel vrije tijd is er niet, dat kan ik je zeggen.” Want op maandag en dinsdag is Peter de hele dag in de weer om de verse vleeswaren te bereiden.

​

En toch heeft de man nog één droom. Eentje waar hij al wat voorbereidende stappen voor heeft gezet. “Er zijn geen opvolgers, met ons zal de Echte Brugsche Lookworst ooit verdwijnen. Tenzij we ervoor zorgen dat onze lekkernij ook op andere plaatsen te vinden is. Supermarkten zijn nu al vragende partij. We hebben klanten die zelfs vanuit Limburg naar onze markten reizen om toch maar hun voorraad in te slaan. Er is dus zeker een publiek voor. Daar wil ik mijn weinige vrije tijd nog eens aan opofferen.”